Από την Πάτρα,
που μόλις επισκέφτηκαν ξανά
οι εργαζόμενοι της ΒΙΟ.ΜΕ.
την προηγούμενη εβδομάδα,
και το μέλος της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης εκεί Άννα Β.
μας ήρθε το παρακάτω κείμενο και την ευχαριστούμε.
Δημοσιεύτηκε στο 2467kollontai.wordpress.com
Λίγη προϊστορία…
Το εργοστάσιο της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής , στη Θεσσαλονίκη, ήταν
ένα εργοστάσιο όπως πολλά άλλα: εγκαταλελειμμένο από τα αφεντικά, αφού
πιστώθηκε με δάνεια και επιδοτήσεις και φυσικά με χρέη προς τους
εργαζόμενους. Το εργοστάσιο της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής, όμως, δεν
είναι πια σαν όλα τα άλλα. Κι αυτό γιατί οι εργαζόμενοί του δεν επέλεξαν
την απλή, έστω δυναμική, διαμαρτυρία, αλλά έβαλαν στον τραπέζι μία νέα
πρόταση. Μπορούμε χωρίς αφεντικά, είπαν. Είπαν, ακόμα, ότι δεν
αναγνωρίζουν την ιδιοκτησία τους. Και, τέλος, έκαναν πράξη αυτή τους την
στάση καταλαμβάνοντας το εργοστάσιο και διεκδικώντας να πάρουν στα δικά
τους χέρια την παραγωγική μονάδα και να συνδέσουν την παραγωγή της με
την κοινωνία.
Οργανωμένοι στο σωματείο τους, με αφετηρία την αγωνία της επιβίωσης,
αποφάσισαν συλλογικά μέσα από τη γενική τους συνέλευση την πορεία του
αγώνα τους. Επιθυμούν να δημιουργήσουν ένα κεκτημένο που θα απευθύνεται
σε όλον τον κόσμο της εργασίας. Μπροστά στην ομολογία ενοχής του
συστήματος για την αδυναμία και την απροθυμία να εγγυηθεί έστω τα
ελάχιστα, κάποιοι οπισθοχωρούν στην αναξιοπρέπεια της δουλοπρέπειας και
στην κατάθλιψη και κάποιοι λένε: Αν δεν μπορείτε εσείς, τόσο το
καλύτερο, μπορούμε εμείς.
Το δίκαιο και το ηθικό
Πολλές φορές μιλάνε οι άνθρωποι για έννοιες, όπως το ηθικό και το
ανήθικο ή το δίκαιο και το άδικο, σαν να ζούμε σε έναν στατικό κόσμο
όπου υπάρχουν όλες οι επιλογές και ο καθένας είναι ελεύθερος να επιλέξει
τη στάση του προς τη ζωή, την άποψή του περί σωστού και λάθους κ.ο.κ.
Ωστόσο, οι έννοιες δεν προϋπάρχουν της ύπαρξης, όπως υποστηρίζει η κάθε
είδους μεταφυσική.
Αντίθετα, το πραγματικό, όπως παγιώνεται σε συγκεκριμένες ιστορικές
περιόδους, δημιουργεί μια σφαίρα ηθικής ή δικαιοσύνης και αναπαράγεται
από αυτή. Κάθε αλλαγή κοινωνικού παραδείγματος έρχεται μέσα από
διαδικασίες που αμφισβητούν έμπρακτα την παλιά ηθική, το παλιό καθεστώς
εργασίας και κοινωνικής οργάνωσης, τους νόμους κ.ο.κ. Αντίστοιχα, οι
απόψεις περί ρεαλισμού μπορούν να αναφέρονται μόνο σ’ αυτό που υπάρχει,
ακόμα και αν επιχειρούν να το υπερβούν.
Ισχυριζόμαστε ότι η βασική αντίθεση είναι η αντίθεση ανάμεσα σε
αυτούς που έχουν ιδιοκτησιακά δικαιώματα πάνω στα μέσα επιβίωσης (και σε
εκείνους που δουλεύουν για να συνεχίσουν να τα έχουν) και σε αυτούς που
πρέπει χαρίζουν τη ζωή τους στους πρώτους για να επιβιώσουν. Αυτή η
σχέση που σχηματίζεται ανάμεσα στους πόλους αυτής της αντίθεσης
καθορίζει και καθορίζεται ξανά από μια ηθική που συνάδει με αυτήν την
πραγματικότητα.