Πρωτομαγιά 2014

1^η ΜΑΗ  ΜΕΡΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ

ΜΕΡΑ ΠΟΥ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΕΔΩΣΕ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΗΣ ΓΙΑ ΤΑ ΙΔΑΝΙΚΑ ΤΗΣ . 

Το σωματείο εργαζομένων  στην ΒΙΟ.ΜΕ. καλεί την εργατική τάξη που βλέπει πώς η γραφειοκρατία του συνδικαλισμού και η ανάθεση  φέρει μεγάλη ευθύνη για την κατάντια του εργατικού κινήματος και κατ’ επέκταση όλης της κοινωνίας ,  καλεί όλους τους ενεργούς πολίτες , καλεί όλη την πληττόμενη κοινωνία που πιστεύει πως δεν τους έχουμε ανάγκη για να προχωρήσουμε και να αγωνιστούμε.

Σε ανεξάρτητη συγκέντρωση και πορεία στην καμάρα την πέμπτη 01/05/2014 και ώρα 10:00 για να σταθούμε απέναντι , όχι μόνο στο κεφάλαιο αλλά και στα τσιράκια του.   

Πανελλαδικό διήμερο αγώνα και αλληλεγγύης στον αγώνα των εργατών της ΒΙΟ.ΜΕ.

 

Πανελλαδικό Διήμερο
Αγώνα & Αλληλεγγύης
11-12 Μάη

Κυριακή 11 Μάη στο εργοστάσιο της ΒΙΟ.ΜΕ.

10.00-15.00 Πανελλαδική συνέλευση αλληλέγγυων και εργαζομένων.
17.00-21.00 Εκδήλωση με  τους κοινωνικούς αγώνες 

για το μέλλον τους.
Συμμετοχές αγωνιστών από την εκπαίδευση, την υγεία, το εργοστάσιο της ΕΛΒΟ, 
το κίνημα ενάντια στην εξόρυξη στη Χαλκιδική, την ΕΡΤ3,
τον αγώνα ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού
 και από το κατειλημμένο εργοστάσιο Officina Zero στη Ρωμη.

21.30 Ρεμπέτικη-λαϊκή βραδιά οικονομικής ενίσχυσης

 με τους Μαλλιά Κουβάρια
και μέλη του Σωματείου βάσης μουσικών & εργαζομένων στο χώρο του ακροάματος

Δευτέρα 12 Μάη στα Δικαστήρια Θεσσαλονίκης

 
09.00 Συγκέντρωση αλληλεγγύης
στο διωκόμενο σωματείο των εργατών της ΒΙΟ.ΜΕ.


περισσότερες πληροφορίες στο biom-metal.blogspot.gr
και στο τηλέφωνο 2313 031154

Διαβάστε αναλυτικά το κάλεσμα εδώ 

Στην Πρωτομαγιά με την Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης (Αθήνας) στη ΒΙΟΜΕ

 

Η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης (Αθήνας) στη ΒΙΟΜΕ θα πάρει μέρος στη συγκέντρωση και πορεία της Πρωτομαγιάς με δικό της μπλοκ, με κεντρικό σύνθημα “Μπορούμε χωρίς αφεντικά!”.
Όταν τα εργοστάσια κλείνουν το ένα μετά το άλλο, οι άνεργοι πλησιάζουν τα 2 εκατομμύρια και η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας καταδικάζεται σε φτώχεια και εξαθλίωση, το αίτημα να περάσουν τα εργοστάσια στους εργάτες είναι η αναγκαία απάντηση στην καταστροφή που βιώνουμε κάθε μέρα, η μοναδική απάντηση στην ανεργία.

Ο αγώνας των εργατών της ΒΙΟΜΕ είναι αγώνας για ολόκληρη την κοινωνία, για να ανοίξει ο δρόμος της εργατικής αυτοδιαχείρισης και της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης.

Όλοι/ες την Πέμπτη 1η Μάη στο Μουσείο 10:30

Αλληλέγγυα μέλη επιβιβαστείτε! [Κάλεσμα της Ανοιχτής Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης Αθήνας]

                                                         Ανοιχτά εργοστάσια στα χέρια των εργατών!

                                                                 Εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά!

Οι απολυμένοι εργάτες της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής εδώ και 15 μήνες διεξάγουν έναν αγώνα ανεξάρτητο από τις επίσημες συνδικαλιστικές οργανώσεις με μόνο αλληλέγγυο, τη κοινωνία.
Οι εργάτες διατύπωσαν έμπρακτα το όραμά τους για το πώς θα ήθελαν να είναι το μέλλον της εργασίας, υπερασπίζοντας θέσεις όπως την αυτοδιαχείριση, την αμεσοδημοκρατία, προωθώντας το όραμα της συλλογικής δράσης.
Συνεπείς στα προτάγματά τους, ανοιχτοί προς την κοινωνία, οι εργάτες της ΒΙΟ.ΜΕ μας καλούν να συμμετέχουμε στην ανοιχτή συνέλευση τους, καταθέτοντας ο κάθε αλληλέγγυος  τον  προβληματισμό του αλλά δίνοντας και προοπτική στο εγχείρημα τους.
 Η εργοδοσία θέλοντας να αποτρέψει τον αγώνα της ΒΙΟ.ΜΕ για αυτοδιαχείριση τους οδηγεί στα δικαστήρια στις  12 Μάη.
Οι εργάτες της ΒΙΟ.ΜΕ  θα συνεχίσουν όμως, μαζί  με τους αλληλέγγυους να παλεύουν για να υπάρξει  κοινωνική αυτοδιαχείριση και όπου το συλλογικό ασυνείδητο θα μετασχηματίζεται σε συλλογικό συνειδητό.

                                              Το εργοστάσιο της ΒΙΟ.ΜΕ μας καλεί:
            
               Την Κυριακή 11 Μάη

·         10.00 με 15.00 Πανελλαδική συνέλευση των αλληλέγγυων υποστηρικτών και των εργαζομένων της ΒΙΟ.ΜΕ. Προοπτικές του αγώνα.

·         17.00 με 21.00 Εκδήλωση με συμμετοχές από αγωνιζόμενα τμήματα της κοινωνίας : από την Χαλκιδική, το νερό, εργατικούς χώρους  κ.α

·         21.00 Συναυλία οικονομικής ενίσχυσης.

                Την Δευτέρα 12 Μάη

·         09.00 Συγκέντρωση έξω από το δικαστήριο της Θεσσαλονίκης. Να απορριφθούν οι κατηγορίες να δικαιωθούν οι αγωνιζόμενοι εργάτες της ΒΙΟ.ΜΕ

Η μέρα αυτή έφτασε, συναντιόμαστε όλοι και όλες οι Αλληλέγγυοι/ες Υποστηρικτές/τριες την Κυριακή 11 Μάη στις 10.00 στο χώρο του εργοστασίου.

Συμμετοχές για αναχώρηση από Αθήνα, θα γίνονται στο mail της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης στη ΒΙΟΜΕ Αθήνας protviome@gmail.com  ( ονοματεπώνυμο, τηλέφωνο επικοινωνίας, αριθμός ατόμων, ημέρα επιστροφής ) ή στο τηλ 210-3801921 ( από 23.04 , 09.00 – 19.00 ). Αναχώρηση Σάββατο – επιστροφή Κυριακή. ( πιθανότητα επιστροφής Δευτέρα αν υπάρχουν πολλές συμμετοχές )

Προθεσμία για συμμετοχές στις 28.04. Γίνονται όλες οι απαραίτητες συνεννοήσεις για να ανεβούμε όλοι και όλες μαζί στη Θες/νίκη ( με πούλμαν ή τρένο ) στις χαμηλότερες δυνατές τιμές. Υπάρχει η δυνατότητα φιλοξενίας.

ΕΣΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΣΙΓΟΥΡΑ ΕΜΕΙΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ, ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΙ!

Στις 12 Μαϊου πρόκειται να λάβει χώρα στα δικαστήρια της Θεσσαλονίκης άλλη μία απεγνωσμένη ενέργεια με σκοπό να καμφθεί ο αγώνας των εργαζομένων της ΒΙΟ.ΜΕ. Κάποιοι πρώην εργαζόμενοι, όντας ξένοι με τις έννοιες της αλληλεγγύης, της αυτοοργάνωσης και της ελευθερίας, οδηγούν στα δικαστήρια αυτούς, που διεκδικούν το δικαίωμά τους στην εργασία, αποδεικνύοντας για μία ακόμη φορά την τυφλή υπακοή τους στα κελεύσματα της εργοδοσίας. Δεν είναι η πρώτη φορά, βέβαια, που γίνεται προσπάθεια να χτυπηθεί το δικαίωμα στην ελεύθερη εργασία, η οποία δεν δέχεται εντολοδότες.

Οι εργαζόμενοι της ΒΙΟ.ΜΕ τόλμησαν και έδειξαν πως μία αληθινή και χωρίς το στίγμα της εξουσίας εργασία, και κατ’ επέκταση ζωή, είναι δυνατή.  Προσπάθησαν αρχικά να επιβιώσουν, αλλά μας έδειξαν τελικά πώς είναι να ζείς πέρα από το δίπολο του εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου στις σχέσεις εργασίας.

Σήμερα λοιπόν, που η ΒΙΟ.ΜΕ μετρά 15 μήνες αυτοδιαχείρισης, που η αλληλεγγύη  από Ελλάδα και εξωτερικό έχει ξεπεράσει τις προσδοκίες όλων, αφού οι αλληλέγγυοι – υποστηρικτές και υποστηρίκτριες σε διάστημα μόλις τριών μηνών  έχουν ξεπεράσει τους οκτακόσιους, σήμερα είναι που η επιτυχία της ενοχλεί και γι’αυτό προσπαθούν να εκδικηθούν το εγχείρημα.

Για όλα τα παραπάνω η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στον αγώνα των εργαζομένων της ΒΙΟ.ΜΕ, επιθυμεί να υπενθυμίσει την αμέριστη και άοκνη συμπαράστασή της στους εργαζομένους της ΒΙΟ.ΜΕ, που πολύ άδικα υφίστανται όλες τις χειραγωγούμενες και κατευθυνόμενες επιθέσεις. Οι εργαζόμενοι δεν είναι μόνοι στον αγώνα έναντια στην εκμετάλλευση της εργασίας, που κάποιοι αρέσκονται να διαιωνίζεται. Έτσι, υπενθυμίζουμε πως το γρανάζι το γυρίζουμε όλοι μαζί και όλοι μαζί θα σταθούμε ενάντια σε οποιονδήποτε θελήσει να χτυπήσει τον αγώνα των εργαζομένων της ΒΙΟ.ΜΕ. Όλες οι απονενοημένες προσπάθειες προκειμένου να παρεμποδιστεί η ανοδική πορεία της ΒΙΟ.ΜΕ, δε φανερώνουν παρά μόνο την αδυναμία αυτών από τους οποίους εκπορεύονται.

Στις 12 του Μάη θα είμαστε στο πλευρό των εργαζομένων.

Συγκέντρωση έξω από τα δικαστήρια Θεσσαλονίκης Δευτέρα 12 Μάη 09.00

Να απορριφθούν οι κατηγορίες, να δικαιωθούν οι αγωνιζόμενοι εργάτες της ΒΙΟΜΕ.

Κάτω τα χέρια από το εργοστάσιο των εργατών!

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΓΥΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΓΡΑΝΑΖΙ!

Ανοιχτή Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης (Θεσσαλονίκης)

στον αγώνα των εργαζομένων της Βιο.Με 

H CGT υπέρ των εργατών της ΒΙΟΜΕ

H Περιφερειακή Ένωση CGT Île-de-France  στηρίζει τους  εργαζομένους της  Βιομηχανικής Mεταλλουργικής ( ΒΙΟME. )



Η Περιφερειακή ένωση CGT  εκφράζει την υποστήριξη και την αλληλεγγύη της στον αγώνα  των εργαζομένων της Βιομηχανική Mεταλλευτική (ΒΙΟME ) που αυτοδιαχειρίζονται το εργοστάσιό τους από το 2011 .
Η ιδιοκτήτρια εταιρεία της  ΒΙΟΜΕ  εγκατέλειψε τους εργαζομένους και το  εργοστάσιο  τον Μάιο του 2011. Σε απάντηση , η Γενική Συνέλευση, που συγκροτήθηκε από το σύνολο των εργαζομένων της εταιρείας, αποφάσισε την επανέναρξη της παραγωγής με καθεστώς αυτοδιαχείρισης.
Εδώ και 3 χρόνια, οι εργαζόμενοι της ΒΙΟΜΕ αγωνίζονται για την αναγνώρισή τους από το κράτος, προκειμένου η πρωτοβουλία τους να έχει  νομική κάλυψη . Ήδη ένας υπουργός έχει  αναγνωρίσει ότι το εργοστάσιο πρέπει να μεταφερθεί στους εργαζόμενους.
Οι εργαζόμενοι σήμερα όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε όλη την Ευρώπη αντιμετωπίζουν μια δύσκολη οικονομική και κοινωνική κατάσταση και βρίσκονται αντιμέτωποι με μια συνολική αντικοινωνική πολιτική που εφαρμόζεται από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Κάθε αγώνας και κάθε νίκη ενισχύει τον αγώνα και τις διεκδηκίσεις των εργαζομένων και δημιουργεί ένα αγωνιστικό κεκτημένο και ένα παράδειγμα για οποιοδήποτε άλλο αγώνα σε όλη την  Ευρώπη.
Η σημερινή πολιτική και κοινωνική κατάσταση  στην Ελλάδα και στην Ευρώπη υπογραμμίζει την ανάγκη να συνεχιστεί ο αγώνας και να υποστηρίχτούν  οι προσπάθειες των εργαζομένων κατά της ανεργίας . Η URIF - CGT εκφράζει την αλληλεγγύη της στον αγώνα των εργαζομένων ΒΙOME και απευθύνει έκκληση προς όλα τα συνδικάτα , τις οργανώσεις και τους εργαζόμενους να εκφράσουν την υποστήριξή τους.

Montreuil , 10 του Φεβρουαρίου 2014

Αγωνιστικό Πανελλαδικό Διήμερο στη Θεσσαλονίκη

[το πρόγραμμα θα εμπλουτίζεται όσο πλησιάζουν οι ημερομηνίες]

Εδώ και δεκαπέντε μήνες, ένα μικρό εργοστάσιο στην Θεσσαλονίκη, χαράζει μια διαφορετική πορεία στα τεκταινόμενα του εργατικού και κοινωνικού κινήματος της χώρας. Εδώ και δεκαπέντε μήνες το εργοστάσιο της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής βρίσκεται κάτω από πλήρη εργατικό έλεγχο και αυτοδιεύθυνση υπό την γενική συνέλευση των εργαζομένων. Ένας τόπος εκμετάλλευσης του ιδρώτα των εργατών, μετατρέπεται σε χώρο ελευθερίας. Ένας τόπος ιεραρχίας σε χώρο ισονομίας και άμεσης δημοκρατίας. Ένας τόπος καπιταλιστικής πειθαρχίας, σημείο παράδειγμα για την κοινωνική απελευθέρωση.

Αυτοί οι δεκαπέντε μήνες, αλλά και τα δυόμιση χρόνια αγώνα των εργατών της ΒΙΟΜΕ για να περάσει το εργοστάσιο στα δικά τους χέρια, μας δίδαξαν πολλά.
Πρώτα απ' όλα μας δίδαξαν τι απαιτεί ένας νικηφόρος αγώνας:

• Την αποφασιστικότητα των εργαζομένων που κάθε μέρα και κάθε νύχτα εδώ και πάνω από δύο χρόνια βρίσκονται εντός του εργοστασίου μέχρι να γίνει πραγματικά δικό τους.
• Την άμεση δημοκρατία, την ισότητα όλων, πέρα από ειδικότητες στο εργοστάσιο, πέρα από φυλές και γένη, πέρα από ηλικίες, κάθε εργαζόμενος της ΒΙΟΜΕ έχει πλήρη ευθύνη για ότι αποφασίζεται στη συνέλευση καθώς είναι ενεργό κομμάτι και συστατικό της.
• Την αντίληψη και την διαύγεια ότι οι εργατικές ανάγκες δεν χωράνε στις υποσχέσεις των αφεντικών. Αλλά και την γνώση πως τίποτε δεν θα μας χαριστεί αν δεν το πλάσουμε με τα χέρια μας!
• Την συνείδηση ότι ο αγώνας δεν είναι μονάχα για τους εργαζόμενους αλλά ταυτόχρονα για το σύνολο της πληττόμενης κοινωνική πλειοψηφίας. Τα μάτια στραμμένα τόσο μέσα στο εργοστάσιο, άλλο τόσο όμως έξω στην κοινωνία.

Μας δίδαξαν επίσης να ξεχωρίζουμε τους φίλους από τους εχθρούς. Τους χιλιάδες αλληλέγγυους απλούς εργαζόμενους και ανέργους που αγκάλιασαν το εγχείρημα σε όλη την Ελλάδα αλλά και διεθνώς, από την αρτηριοσκλήρωση της εργοδοτικής γραφειοκρατίας που ακόμη και σήμερα με την στάση της δικαιώνει την εργοδοσία. Τους εκατοντάδες εγγεγραμμένους αλληλέγγυους υποστηρικτές από

αυτούς που λοιδορούν το εγχείρημα και την προοπτική του.

Τις πάμπολλες πρωτοβουλίες αλληλεγγύης που στήνονται σε όλη την Ελλάδα για να υποστηρίξουν τον αγώνα, και αυτούς που περιμένουν στη γωνιά το σύστημα να τον τσακίσει για να δικαιωθούν, ξανά, από την ήττα.

Σήμερα ο αγώνας στο εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ, έχει ανοίξει ένα καινούργιο κεφάλαιο. Οι πάνω από οκτακόσιοι αλληλέγγυοι υποστηρικτές και υποστηρίκτριες απ' όλη τη χώρα δημιουργούν ένα μοναδικό φαινόμενο αλληλεγγύης.

Ο εργατικός έλεγχος στην παραγωγή συνδυάζεται με την κοινωνική υποστήριξη με τον πιο καθαρό και οργανικό τρόπο.

Σήμερα, όμως, είναι που ο αγώνας στο εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ μας έχει ανάγκη περισσότερο παρά πότε.  Η εργοδοσία μαζί με το κράτος αλλά και εργαζόμενους που τάχθηκαν στο πλευρό των αφεντικών κυνηγούν όλοι μαζί, δικαστικά, το εγχείρημα της ΒΙΟΜΕ. Στις 12 του Μάη σέρνουν τους εργαζόμενους στα δικαστήρια. Απαιτούν να καταδικαστεί το δικαίωμα στην αξιοπρεπή εργασία και διαβίωση. Ζητούν να πάψει ο αγώνας και κλείσει το εργοστάσιο. Επιδιώκουν να φιμώσουν ένα ζωντανό παράδειγμα εργατικής χειραφέτησης.

Ποιοι όμως έχουν το θράσος να εναντιωθούν στον δίκαιο αγώνα των εργατών: Η εργοδοσία της οικογένειας Φιλίππου, γνωστής φαμίλιας εργοστασιαρχών, που έχει πολλάκις καταδικαστεί σε έτη φυλάκισης για τα χρωστούμενα στους εργαζόμενους. Η εργοδοσία της οικογένειας Φιλίππου που δεν έχει δώσει εδώ και δυόμιση χρόνια δεκάρα τσακιστή για τα χρωστούμενα και τα εξαγορασμένα τσιράκια της που προδίδουν το ίδιο τους το σωματείο, τα ίδια τους τα ταξικά αδέρφια.

Γιατί όμως χτυπιέται σήμερα ο αγώνας στο εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ: Γιατί σήμερα είναι που φτάνει στα απώτερα όρια ο εξευτελισμός της εργατικής δύναμης. Που κυβέρνηση και αφεντικά, χέρι-χέρι, τσακίζουν τις ανάγκες μας σε εργασία, μόρφωση, υγεία. Γιατί σήμερα είναι που ενάμιση εκατομμύριο άνεργοι βρίσκονται στα όρια της απελπισίας. Γιατί σήμερα είναι που θέλουν να επιβάλλουν φίμωτρο στην κοινωνία με την καταστολή των ΜΑΤ και των εισαγγελέων. Γιατί σήμερα είναι που απαιτούν να σκύψουμε ακόμη περισσότερο το κεφάλι για να περάσει από επάνω μας η ανάπτυξη των κερδών τους.

Είναι φανερό πως δεν μπορούν να ανέχονται άλλο έναν αγώνα που κάθε μέρα που μένει ζωντανός κάνει πιο δυνατό το μήνυμα του:

Ανοιχτά εργοστάσια στα χέρια των εργατών!

Εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά!

Για όλους τους παραπάνω λόγους η Ανοιχτή Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στον Αγώνα των εργατών της ΒΙΟΜΕ καλεί σε:

Πανελλαδικό διήμερο αγώνα και αλληλεγγύης

Στο εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ την Κυριακή 11 Μάη

10.00 με 15.00 Πανελλαδική συνέλευση των αλληλέγγυων υποστηρικτών και των εργαζομένων της ΣΕΒΙΟΜΕ: Οι προοπτικές του αγώνα.

17.00 με 21.00 Εκδήλωση με συμμετοχές από αγωνιζόμενα τμήματα της κοινωνίας: από την Χαλκιδική, το νερό, εργατικούς χώρους κ.α.

21.30 Συναυλία οικονομικής ενίσχυσης

Συγκέντρωση έξω από τα δικαστήρια Θεσσαλονίκης Δευτέρα 12 Μάη 09.00

Να απορριφθούν οι κατηγορίες, να δικαιωθούν οι αγωνιζόμενοι εργάτες της ΒΙΟΜΕ.

Κάτω τα χέρια από το το εργοστάσιο των εργατών!

Αγωνιζόμαστε για:

Εργατική αυτοδιαχείριση σε κάθε χώρο δουλειάς

Σωματεία βάσης με άμεση δημοκρατία ενάντια στον εργοδοτικό κυβερνητικό συνδικαλισμό.

Γενική απεργία διαρκείας, να περάσουν τα εργοστάσια στους εργάτες, η παραγωγή στους παραγωγούς.

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΓΥΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΓΡΑΝΑΖΙ!

Ψήφισμα αλληλεγγύης προς τους διωκόμενους πολιτικούς πρόσφυγες

Η Ανοιχτή Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης (Θεσσαλονίκης)

στον αγώνα των εργαζομένων της Βιο.Με 

συνυπογράφει το παρακάτω ψήφισμα συμπαράστασης

 Ψήφισμα συμπαράστασης 

Διαμαρτυρόμαστε για την στάση του ελληνικού κράτους απέναντι στους αγωνιστές από την Τουρκία που ζουν στην Ελλάδα ως πολιτικοί πρόσφυγες

Τα τελευταία δύο χρόνια έχει εξαπολυθεί μια συστηματική επίθεση ενάντια στους πολιτικούς πρόσφυγες από την Τουρκία. Συγκεκριμένα έχουμε: έφοδοι της Αστυνομίας σε σπίτια και χώρους εργασίας, έφοδοι σε πολιτικά γραφεία και στέκια, συνεχής παρακολούθηση αγωνιστών, προσαγωγές, συλλήψεις, παρεμπόδιση δημόσιας πολιτικής δράσης, ξυλοδαρμοί και βασανιστήρια στα ελληνικά κρατητήρια, δικαστικές διώξεις, έκδοση αγωνιστών σε ευρωπαϊκές χώρες, προσπάθεια έκδοσης αγωνιστών στην Τουρκία όπου το μέλλον τους θα είναι τα βασανιστήρια, η πολύχρονη φυλάκιση, η εξόντωση.

Η ΒΙΟ.ΜΕ. ΣΤΟΝ ΑΣΥΡΜΑΤΟ

Θα προβληθεί σύντομο βίντεο για τη ΒΙΟ.ΜΕ.

Στο χώρο θα διατεθούν καθαριστικά οικιακά προϊόντα

 

Αυτοδιαχειριζόμενο Ωδείο http://awdeion.blogspot.gr/

Ανοικτή Συνέλευση Κατοίκων Μπραχαμίου http://katadimadim.blogspot.gr/

Ανοικτή Συνέλευση για τη Διεκδίκηση του Ασυρμάτου http://asyrmatos.espivblogs.net/

Απεργία 9-4-14

 

 

Συνάδελφοι –συναδέλφισσες το σωματείο εργατοϋπαλλήλων της ΒΙΟ.ΜΕ. αποφάσισε να συμμετάσχει στην απεργία της 09/04/2014 

 

Και καλεί όλους τους συναδέλφους και τους ενεργούς πολίτες  που στηρίζουν τα σωματεία βάσης και την προσπάθεια της απαγκίστρωσης από την συνδικαλιστική γραφειοκρατία, που όχι απλώς χαμογελάει στο κεφαλαίο αλλά παίρνει θέση απέναντι σε κάθε προσπάθεια των εργαζομένων για δυναμικούς εργατικούς αγώνες . 

 

Σε ανεξάρτητη συγκέντρωση και πορεία από την καμάρα στης 10:30 την Τετάρτη 09/04/2014

Ανακτημένες Επιχειρήσεις της Αργεντινής: Πως οι εργαζόμενοι έχουν δημιουργήσει ένα νέο μοντέλο οικονομικής δραστηριότητας

Άρθρο: Martin Cortes

http://www.infojusnoticias.gov.ar/nacionales/empresas-recuperadas-informe-de-situacion-y-orden-de-desalojo-contra-el-bauen-3542.html

Μετάφραση: Θοδωρής Καρυώτης

http://www.autonomias.net/2014/03/4-bauen.html

Την Παρασκευή έγινε η παρουσίαση της "4ης Πανεθνικής Έρευνας για τις Ανακτημένες Επιχειρήσεις στην  Αργεντινή", από το πρόγραμμα “Ανοιχτή Σχολή” της Σχολής Φιλοσοφίας και Λογοτεχνίας του Πανεπιστημίου του Μπουένος Άιρες. Η τελετή έγινε στο ξενοδοχείο Bauen, στη διασταύρωση των οδών Callao και Corrientes, όπου γιορτάστηκε και η ενδέκατη επέτειος της κατάληψης του ξενοδοχείου από τους εργαζόμενους. Η επέτειος συνέπεσε επίσης με τη δημοσιοποίηση δικαστικής εντολής, η οποία δίνει στους εργαζόμενους 30 ημέρες για να εκκενώσουν το ξενοδοχείο.

Η ιστορία του Bauen θα μπορούσε να διαβαστεί επίσης ως μια παραβολή για την άνοδο, τη στασιμότητα και την κατακόρυφη πτώση του νεοφιλελευθερισμού. Ο Marcelo Iurcovich το έκτισε το 1978 με ένα δάνειο από την Εθνική Τράπεζα Ανάπτυξης (BANADE) μέσω της "Ανεξάρτητης Αρχής του Μουντιάλ 78", ενός οργανισμού φτιαγμένου απ' τη δικτατορία για τη χρηματοδότηση έργων του Παγκόσμιου Κύπελλου Ποδοσφαίρου. Το διάταγμα 1261/77 απέκλειε την διαφάνεια στη διοίκησή του οργανισμού, και για αυτό μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει λογιστική αποτίμηση των οικονομικών του Μουντιάλ του 1978. Ο Iurcovich έκτισε το ξενοδοχείο χωρίς να βάλει καθόλου χρήματα από την τσέπη του, και ποτέ δεν επέστρεψε καν την πρώτη δόση του δανείου.

Η δεκαετία του '80 ήταν η χρυσή εποχή του Bauen: μετά τον πύργο στην οδό Callao, ο Iurcovich έκτισε τη σουίτα Bauen από πίσω, στην οδό Corrientes. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '90, το ξενοδοχείο φιλοξένησε συνεδριάσεις του Περονισμού καθώς και διάφορες τελετές μετά την επανεκλογή του Κάρλος Μένεμ το 1995. "Κατά τη διάρκεια της ιστορίας του ως εταιρεία του κεφαλαίου με τον Iurcovich, το ξενοδοχείο Bauen ήταν το ξενοδοχείο των ελίτ. Μετά τη εργασιακή διαμάχη, μετατρέπεται στο αντίθετο του: είναι το σπίτι του λαού. Δεν υπάρχει συνέλευση του κόσμου της εργασίας ή της κοινωνικής οικονομίας που να μην έχει περάσει από εδώ», λέει ο Federico Tonarelli, εργαζόμενος στο Bauen και πρώην πρόεδρος του συνεταιρισμού που το διαχειρίζεται. Επιπλέον, κάθε χρόνο, το ετήσιο φεστιβάλ τατουάζ, το μεγαλύτερο στη Λατινική Αμερική, γίνεται στο χώρο του ξενοδοχείου, ενώ πέρυσι έγινε και η εκλογή της Μις Τρανς (http://bit.ly/1dgM6yH).

Το μεγαλείο του Bauen αρχίζει να φθίνει κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '90: η διαδικασία ανοίγματος της αγοράς επιτρέπει στις νέες διεθνείς αλυσίδες ξενοδοχείων να εκτοπίσουν τον ανταγωνισμό. Το 1997, η Χιλιανή επιχείρηση Solari αποφασίζει να αγοράσει το ξενοδοχείο για 12 εκατ. δολάρια και αρχίζει να το διαχειρίζεται, αν και τελικά πληρώνει μόνο τη πρώτη δόση των 4 εκατ. ευρώ. Στο μεταξύ, ο Iurcovich δημιούργεί μια νέα επιχείρηση, Mercoteles, η οποία αρχικά διοικείται από τον κουνιάδο του (ενω τώρα πλέον διοικείται από τον γιο του). Λίγες μέρες αφού δημιουργήθηκε, η Mercotel αγόρασε το Bauen: Ο Iurcovich πούλησε το ξενοδοχείο στον εαυτό του, ενώ η Solari κατέρρευσε, οδηγούμενη σε χρεοκοπία το 2001, κλείνοντας το ξενοδοχείο και απολύοντας τους 80 εναπομείναντες εργαζόμενους μετά από μια μακρά διαδικασία εκκένωσης. Έτσι αρχίζει η νομική διαμάχη για την κυριότητα του ακινήτου η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Η χώρα στις φλόγες

Τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι παράξενα για τη γενικότερη κοινωνικό/οικονομική κατάσταση της χώρας εκείνη την εποχή: οι εργάτες του Bauen δεν ήταν οι μόνοι που δεν είχαν καμία πηγή εισοδήματος. 30 από αυτούς αρχίζουν να δημιουργούν σχέσεις με το αναδυόμενο κίνημα των ανακτημένων επιχειρήσεων, ενθαρρύνονται από την εταιρία γραφικών τεχνών Chilavert, και σχηματίζουν έτσι συνεταιρισμό για να ανακτήσουν το ξενοδοχείο. Ο ακαδημαϊκός Andrés Ruggeri παρακολουθεί από κοντά το κίνημα των ανακτημένων επιχειρήσεων από την αρχή του το 2002, οπότε και ιδρύθηκε το πρόγραμμα “Ανοιχτή Σχολή” το οποίο συντονίζει. Ο Ruggeri μας λέει ότι «στη αρχή το πρόγραμμα μας δεν είχε ένα σαφή στόχο. Η ιδέα ήταν να συνεργαστεί με τα κοινωνικά κινήματα της εποχής: τους πικετοφόρους, τις λαϊκές συνελεύσεις, όχι μόνο τα ανακτημένα εργοστάσια. Πολύ γρήγορα όμως αναπτύξαμε μια καλή σχέση με την IMPA και είδαμε το δυναμικό αυτών των εταιρειών. Ποιο ήταν αυτό το δυναμικό; Ο 'εργαζόμενος', που ως υποκείμενο είχε ηττηθεί και απουσίαζε από τους αγώνες στη δεκαετία του '90. Επρόκειτο για την επιστροφή των βιομηχανικών εργατών, των κλασσικών εργαζομένων. Γι' αυτό επικεντρωσαμε το ενδιαφέρον μας σε αυτούς", λέει ο Ruggeri. Μία από τις πολλές δραστηριότητες του προγράμματος (για το οποίο μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα εδώ: http://bit.ly/1d8ftYD) είναι η έρευνα πάνω στις ανακτημένες επιχειρήσεις.

Οι μελέτες αυτές δείχνουν μια ανάπτυξη του κινήματος. Το 2001 υπήρχαν 36 ανακτημένες επιχειρήσεις καταγεγραμμένες σε ολόκληρη τη χώρα. Το 2004 είχαν γίνει 163 ενώ το 2010 υπήρχαν 247. Αυτή τη στιγμή είναι περίπου 311 και απασχολούν 13.500 εργαζόμενους συνολικά. Γιατί ο αριθμός τους συνέχισε να αυξάνεται μετά το τέλος της κρίσης; Ο Ruggeri λέει, "οι ανακτημένες επιχειρήσεις έχουν ήδη αποδείξει τη βιωσιμότητα τους: εκπληρούν το βασικό τους στόχο, που είναι να διατηρηθούν οι θέσεις εργασίας, και πολλές φορές καταφέρνουν ακόμα περισσότερα. Επιπλέον, παρόλο που η κρίση ξεπεράστηκε, οι εταιρείες συνεχίζουν να χρεοκοπούν: είναι κάτι φυσιολογικό για το καπιταλιστικό σύστημα. Η διαφορά πλέον είναι ότι οι εργαζόμενοι έχουν υιοθετήσει την ανάκτηση και αυτοδιαχείριση των επιχειρήσεων ως ένα αποτελεσματικό εργαλείο και μια πιθανή διέξοδο. Αυτό είναι κάτι που τις προηγούμενες δεκαετίες δεν αποτελούσε μέρος του οικονομικού και ιδεολογικού μας ορίζοντα". 

Ανάμεσα σε αυτές τις εταιρίες βρίσκει κανείς όλες τις δραστηριότητες. Οι περισσότερες ανακτημένες επιχειρήσεις είναι μεταλλουργικές, αν και η αναλογία τους μειώνεται: σήμερα είναι 61, που αποτελούν σχεδόν το 20 % του συνόλου. Αλλά υπάρχουν και δύο ναυπηγεία, 31 εταιρίες γραφικών τεχνών (οι οποίες συσπειρώνονται στην ομοσπονδία "Δίκτυο Συνεταιριστικών Τυπογραφείων"), 26 υφαντουργικές, ακόμη και μέσα μαζικής ενημέρωσης, κέντρα υγείας, εταιρίες ψύξης και ένα ορυχείο.

Και τώρα, ποιος μπορεί να μας βοηθήσει;

Η παρουσίαση των αποτελεσμάτων της μελέτης έγινε στη Σάλα Bolivar: αυτή είναι μόνο 

μία από τις 6 που έχει το ξενοδοχείο, επιπλέον από το αμφιθέατρο, τα 220 δωμάτια (εκ των οποίων τα 170 βρίσκονται σε λειτουργία), το μπαρ, την πισίνα και το σολάριουμ (τα δύο τελευταία ακόμη δεν έχουν ξανανοίξει). Ο αγώνας του Bauen για αυτοδιαχείριση αντανακλάται στην λειτουργία του. Το ξενοδοχείο δεν κλείνει ποτέ και οι 130 εργαζόμενοι του χωρίζονται σε τρεις βάρδιες. Παίρνουν τις σημαντικές αποφάσεις στις συνελεύσεις, και τις λιγότερο σημαντικές τις παίρνει ο υπεύθυνος κάθε τομέα, που επιλέγεται με γνώμονα την εμπειρία του στη συγκεκριμένη θέση εργασίας και το σεβασμό που οι συνάδελφοι του έχουν για αυτόν. Πώς μοιράζονται τα κέρδη του ξενοδοχείου; Ο Federico λέει ότι "ενώ ορισμένες ανακτημένες επιχειρήσεις αποφασίζουν ότι όλοι οι εργαζόμενοι αμείβονται ακριβώς το ίδιο, εμείς θεωρούμε ότι υπάρχουν θέσεις ευθύνης που αξίζουν καλύτερή αμοιβή. Ωστόσο, στον ιδιωτικό τομέα η ψαλίδα είναι πολύ μεγαλύτερη: η μισθολογική διαφορά μεταξύ ενός διευθυντή και ενός ασκούμενου μπορεί να είναι 10 προς 1, ενώ εδώ είναι 3 προς 1 στην καλύτερη περίπτωση. Προφανώς υπάρχει και μια οικονομική αναγνώριση για τους συντρόφους που κατέλαβαν το εργοστάσιο το 2003, γιατί χωρίς αυτούς δεν θα ήμασταν εδώ."

Η προηγούμενη απόφαση δικαστηρίου, το 2007, υπεγράφη από την δικαστή του εμπορικού δικαίου Paula Hualde. Αποφάσισε ότι το ξενοδοχείο ανήκει στην αλυσίδα Mercoteles και απαίτησε την εκκένωση του από τους εργαζομένους σε 30 ημέρες. Την ημερομηνία της οριστικής εκκένωσης οργανώθηκε μία συναυλία με 4000 παρευρισκόμενους μπροστα στην είσοδο του ξενοδοχείου, για να αποτραπεί μία πράξη που τελικά ποτέ δεν ευοδώθηκε. Ο δικαστικός μαραθώνιος των εργαζομένων συνεχίστηκε: προσπάθησαν να ασκήσουν έφεση κατά της απόφασης, αλλά το 2009 το Εμπορικό Επιμελητήριο επιβεβαίωσε την ιδιοκτησία της Mercoteles. Παρουσίασαν μια καταγγελία στο Ανώτατο Δικαστήριο, η οποία απορρίφθηκε το 2012, αφού υπήρχε ήδη δεδικασμένο. Ως τελευταία επιλογή, κατέθεσαν μια ποινική καταγγελία κατά του Iurcovich και ζήτησαν από τη δικαστή Hualde να αυτοανακηρυχθεί αναρμόδια, αφού η ίδια είχε δικάσει και την υπόθεση πτώχευσης της εταιρίας Solari, και να διαβιβάσει την υπόθεση στο Ομοσπονδιακό Ποινικό Δικαστήριο. Η δικαστής ποτέ δεν ανακηρύχθηκε αναρμόδια, αλλά ανέστειλε την εντολή εκκένωσης. Το 2013 η ποινική υπόθεση παραγράφηκε: η δικαστής Hualde θα πρέπει να εκτελέσει και πάλι την απόφαση του 2007. Έτσι, δόθηκε χτες στη δημοσιότητα ένα διάταγμα που -και πάλι- ορίζει ότι οι εργαζόμενοι έχουν 30 ημέρες για να εκκενώσουν το χώρο.

Απαλλοτρίωση;

«Μέσα στα πλαίσια του νόμου δεν μας μένει καμία εναλλακτική λύση. Η τελική απόφαση είναι ξεκάθαρη: για τη δικαιοσύνη, το ξενοδοχείο ανήκει στη Mercoteles και η δικαστής επιδιώκει να κλείσει μια επιτυχημένη εταιρεία με 130 εργαζόμενους: Αυτό που συμβαίνει είναι στα όρια της τρέλας. Αυτή η κατάσταση μόνο πολιτικά μπορεί να επιλυθεί, αλλά δεν βλέπουμε καμία πολιτική βούληση στο Κογκρέσο», λέει ο Federico. Το τελευταίο σχέδιο νομού για να απαλλοτριωθεί το ξενοδοχείο προς όφελος των εργαζομένων παρουσιάστηκε το 2012, και δεν βρήκε μεγάλη απήχηση μέσα στο κοινοβούλιο. "Εμείς υποστηρίζουμε ότι αν το κράτος κάνει απαιτητά τα χρέη που συνήφθηκαν από τον Iurcovich για την κατασκευή του Bauen, το ξενοδοχείο ανήκει στο κράτος. Και εμείς δεν θέλουμε το κράτος να μας το χαρίσει: να καθίσουμε να βρούμε μια λύση, είτε να το νοικιάσουμε, είτε να μας το παραχωρήσει προσωρινά, είτε να πάρουμε ένα δάνειο, ένα δάνειο για 20 χρόνια για να αγοράσουμε το ακίνητο."

"Η δικαστής Hualde γνωρίζει ότι η κατάσταση είναι περίπλοκη, και το 2012, μας προσκάλεσε σε μία ακροαματική διαδικασία συμβιβασμού με την Mercoteles. Εκεί ο Iurcovich πρότεινε να μας προσλάβει όλους και πάλι, το οποίο είναι για γέλια αν αναλογιστούμε όλα όσα έχουν συμβεί."

Η έκθεση της “Ανοιχτής Σχολής” αποκαλύπτει το νομικό καθεστώς των ανακτημένων επιχειρήσεων με βάση ένα δείγμα που περιλαμβάνει 31 από αυτές. Το ξενοδοχείο Bauen  αποτελεί μέρος του 25,8% των επιχειρήσεων που έχουν καταθέσει πρόταση απαλλοτρίωσης στο κοινοβούλιο και περιμένουν να εγκριθεί. Οι προοπτικές δεν είναι ενθαρρυντικές : μόνο στο 16% των περιπτώσεων η ιδιοκτησία απαλλοτριώθηκε υπέρ των εργαζομένων, σε ένα 9,7% έχουν άδεια από το πτωχευτικό δικαστήριο για να εργάζονται προσωρινά και ένα 16% λειτουργεί με το χώρο παραγωγής κατειλημμένο.

Ο Ruggeri υποστηρίζει ότι αυτή η νομική επισφάλεια "είναι το κύριο μειονέκτημα των ανακτημένων επιχειρήσεων. Δεν έχουν την κυριότητα της εταιρίας, ούτε και πρόσβαση σε δάνεια, και βρίσκονται σε διαμάχη με τους πρώην ιδιοκτήτες. Ούτε βέβαια έχουν στην διάθεση τους κεφάλαιο: αυτό που έχουν είναι παλιά ή κατεστραμμένα μηχανήματα και εγκαταστάσεις, και βεβαίως το εργατικό δυναμικό. Επιπλέον, το διοικητικό, τεχνικό ή εμπορικό προσωπικό συχνά είναι το πρώτο κομμάτι των εργαζομένων που εγκαταλείπει τον αγώνα, αφού είναι πιο εύκολο να βρουν δουλειά αλλού. Σε αυτή την περίπτωση, όσοι έχουν απομείνει πρέπει να αποκτήσουν νέες δεξιότητες που πιθανόν δεν φαντάζονταν καν ότι υπήρχαν, γιατί ήταν εκτός του αντικειμένου τους. Από την άλλη, οι πιο ενοχλητικές πτυχές της εργασίας εξαφανίζονται: η εκμετάλλευση, η κακοποίηση. Ανακτάται η αξιοπρέπεια της εργασίας. Αλλάζει ο ρυθμός και το εργασιακό κλίμα. Οι εισπράξεις σταματάνε να προορίζονται αποκλειστικά για τη συσσώρευση κεφαλαίου και την ευημερία του αφεντικού, και έτσι μπορεί να γίνεται καλύτερη διανομή. Αναστρέφεται αυτή η επιχειρηματική λογική της παραγωγής πλεονάσματος με κάθε θυσία, και εμφανίζονται τα ανθρώπινα στοιχεία: Αναδύεται μια αίσθηση αλληλεγγύης, την οποία μπορεί να αντιληφθεί κανείς παρατηρώντας τον μεγάλο αριθμό πολιτιστικών κέντρων και λαϊκών σχολείων που λειτουργούν μέσα στις ανακτημένες επιχειρήσεις”.