Πολύς λόγος έγινε για το τι συνέβη τις τελευταίες εβδομάδες και φτάσαμε να αποκλειστούμε στο κομμάτι με το όνομα 60. Οι εργαζόμενοι στο ανακτημένο εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ νιώθουμε την ανάγκη να εξηγήσουμε τα γεγονότα που ακολούθησαν και φτάσαμε σε αυτό το σημείο.
Απ’ τον Φλεβάρη που έγινε ο πλειστηριασμός της Φίλκεραμ και πουλήθηκε το οικόπεδο, κάναμε ένα κάλεσμα προς στην αλληλεγγύη και η ανταπόκριση ήταν πολύ μεγάλη. Έγινε μια συνέλευση, στην οποία συμμετείχαν πάνω από 150 άτομα και συλλογικότητες, για να βρούμε τρόπο να αποτρέψουμε την έξωση μας από το κομμάτι του εργοστασίου που είχαμε καταλάβει από το καλοκαίρι του 2011.
Αποφασίστηκε να κάνουμε διάφορες δράσεις για να καταφέρουμε να διατηρήσουμε τον κατειλημμένο χώρο στην κατοχή μας, όχι μόνο ως χώρο εργασίας αλλά και ως κοινωνικό χώρο, όπως είχε διαμορφωθεί τα τελευταία 11 χρόνια. Στα χρόνια αυτά, (μαζί με την αλληλεγγύη) καταφέραμε να αποτρέψουμε πολλούς πλειστηριασμούς και να επιβάλουμε μια de facto αναγνώριση του χώρου, ως κοινού πολιτιστικού, κοινωνικού και πολιτικού εγχειρήματος.
Οργανώσαμε την γιορτή των γενεθλίων μας, που είχε με μεγάλη επιτυχία, αφού συμμετείχε
μεγάλο μέρος της κοινωνίας (πάνω από 10.000 κόσμος). Με κεντρικά συνθήματα “τα
εργοστάσια στους εργάτες”, “μετά από δέκα χρόνια δεν είναι ουτοπία, είναι ένα εργοστάσιο
που γράφει ιστορία!” οι παραβρισκόμενοι φωνάζοντας όλοι με μια φωνή έδειξαν τις
προθέσεις τους εκείνο το βράδυ.
Μέτα οργανώθηκε ένα live από την Ελευθεριακή, ένα ακόμη live από το φεστιβάλ
κατειλημμένων χώρων, ένα θεατρικό από την συλλογικότητα “Εν δυνάμει” και πάρα πολλά
live από την Kαντίνα Solidaridad. Συνολικά, πέρασε πάρα πολύς κόσμος από το εργοστάσιο.
Παράλληλα ψάχναμε να βρούμε κατά πόσο είναι νόμιμη η διαδικασία του
πλειστηριασμού, μήπως και καταφέρουμε να μαντέψουμε την θολότητα των ενεργειών
από μεριάς νέας ιδιοκτησίας. Ο νέος ιδιοκτήτης από την άλλη, όσες φορές
εμφανίστηκε, επεδίωκε να δείχνει φιλικός και δεκτικός στο να συνεχίσει το εγχείρημα
μας στο κομμάτι του οικόπεδου 60 (που μέχρι στιγμής είναι σε καθεστώς
δέσμευσης από την ανεξάρτητη αρχή για το ξέπλυμα μαύρου χρήματος)
προσπαθώντας να μας πείσει από την αρχή πως δεν πρόκειται να κάνει ενέργειες
αγοράς και αυτού.
Παρόλα αυτά, κάθε φορά που ρωτούσαμε κάτι παραπάνω απέφευγε να απαντήσει.
Κάποια στιγμή ζήτησε ένα ραντεβού, με παρουσία του δικηγόρου του και του
μηχανικού του και μας προτείνουν να μας φτιάξουν τον δρόμο που βρίσκεται από
την πίσω πλευρά του οικοπέδου 60, ώστε να χρησιμοποιούμε αυτόν ως είσοδο/έξοδο.
Η κούραση των εργαζομένων στα τόσα χρόνια φύλαξης, εφτά μέρες την
εβδομάδα εικοσιτέσερις ώρες την ημέρα, σε συνδυασμό με την μικρή συμμετοχή
άλλων δομών στον χώρο, έβαλε σε αρνητικές σκέψεις τους εργαζόμενους,
σε ότι αφορούσε το αγωνιστικό κομμάτι.
Την τελευταία περίοδο, νιώθαμε ότι κάτι ετοιμάζουν. Οργανωθήκαμε για
ενίσχυση των βαρδιών, πήραν βάρδιες και πολλοί αλληλέγγυοι και άρχισε μια
αγωνιστική περίοδος ενάντια στην έξωση από τον κατειλημμένο χώρο.
Οι συνελεύσεις αλληλεγγύης μαζικοποιήθηκαν και το εργοστάσιοφυλαγόταν
όλο το εικοσιτετράωρο. Οι μέρες περνούσαν, χωρίς κάποια εξέλιξη και
αντιλαμβανόμασταν ότι επέρχεται κούραση. Πήραμε την απόφαση να
μικρύνουν οι βάρδιες γιατί με τους ρυθμούς αυτούς δεν θα μπορούσαμε να αντέξουμε καιρό.
Στη φάση εκείνη, έγινε μια προσπάθεια από την ιδιοκτησία να φράξει το σύνολο
του οικόπεδου της Φίλκεραμ, αφήνοντας μας ουσιαστικά χωρίς δρόμο. Εκείνη την στιγμή,
βρισκόταν στο εργοστάσιο εφτά εργαζόμενοι και περίπου δέκα αλληλέγγυοι στην
περιφρούρηση. Μπήκαν όλοι μπροστά από τα συνεργία της περίφραξης και τους
εμπόδισαν την τοποθέτηση της περίφραξης.
Η παρουσία της αστυνομίας ήταν περί τα δέκα άτομα. Παρά την υπεροχή τους σε δύναμη, δεν
τόλμησαν να κάνουν σύλληψη. Τη στιγμή εκείνη, εμφανίστηκε ένας αυτόκλητος σούπερμαν και
προσπάθησε (παρόλο που του φωνάξουμε να σταματήσει) να διακόψει τις
ακτιβιστηκές ενέργειες προτείνοντας να γίνουν συνομιλίες μεταξύ των δύο πλευρών.
Τελικά, έπεισε την πλευρά των ιδιοκτητών να αναβάλουν την περίφραξη και
μέρος των εργαζομένων, με αποτέλεσμα να αναλωθούμε σε μια διαπραγμάτευση
ανούσια, χωρίς κανένα περιεχόμενο.
Είναι η στιγμή που νομίζαμε ότι κερδίζουμε χρόνο αλλά ουσιαστικά δίναμε χρόνο
στην ιδιοκτησία να ετοιμάσει το σχέδιο εκκένωσης του χώρου. Αυτή είναι η τακτική που έχει το
κεφάλαιο να αντιδράει όταν βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Όταν υπάρχουν δυναμικές
αντιδράσεις σε κάποιο σχέδιο του, (ακυρώνει) προσχηματικά το σχέδιο αλλά σε επόμενο
χρόνο το επαναφέρει αιφνιδιαστικά με το δόγμα του σοκ (όπως το περιγράφει η Naomi Klain
στο ομώνυμο βιβλίο).
Μετά από δυο βδομάδες αναμονής και ένα διάλογο χωρίς ουσία, η νέα ιδιοκτησία
εμφανίζεται στις έξι το πρωί με πολύ ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις ΜΑΤ, ΟΠΚΕ,
και Ασφαλίτες, αποκλείει την γύρο περιοχή, για να μην υπάρχει δυνατότητας πρόσβασης από
κανέναν, και μπαίνει στον κατειλημμένο χώρο μαζί με εισαγγελέα!
Κάποιοι εργαζόμενοι με πολύ κόπο και κυνηγητό (από τους ασφαλίτες) καταφέρνουμε
να μπούμε στον χώρο και μας ανακοινώνεται από την αστυνομία ότι η κατάληψη θα
περιοριστεί στο οικόπεδο 60 και μάλιστα “να μην πολύ/αντιδράμε γιατί ούτε αυτό μας ανήκει”!
Οι τέσσερις εργαζόμενοι που έχουμε καταφέρει να μπούμε στον χώρο, επιδιώκουμε
να πάρουμε ότι περισσότερο μπορούμε από αυτά που ισχυριζόμαστε ότι μας ανήκουν, αλλά
το “παιχνίδι έχει κριθεί”. Το μόνο που καταφέρνουμε να πάρουμε εκείνη την στιγμή, είναι
τα λειτουργικά κομμάτια της ΣΕ ΒΙΟΜΕ, να διασφαλίσουμε ένα διάστημα
μετακόμισης μηχανημάτων και να διαπραγματευτούμε με την αστυνομία για το event
της επόμενης μέρας (ζητήθηκε μην κλείσουν την μοναδική είσοδο για το εργοστάσιο).
Τώρα όσον αφορά την τακτική (πριν το ΣΟΚ) που αναφέρεται παραπάνω, όταν
το κεφάλαιο νιώθει αδύναμο (εποχή 2010- 2015) δεν πράττει εναντίον του εγχειρήματος της
αυτοδιαχείρισης. Αυτό γιατί, εκτός της πολύ μεγάλης έκταση και δημοσιότητας που έχει
πάρει το ζήτημα σε παγκόσμιο επίπεδο, υπάρχει και μια δυναμική παρουσία στο
χώρο και στους δρόμους της πόλης. Αφήνουν τον χρόνο να κάνει την δουλειά του.
Περίμεναν να κουραστούμε και να τα παρατήσουμε. Είδαν ότι αυτό δεν γινόταν,
αντίθετα μάλιστα, ο κόσμος ανταποκρινόταν σε κάθε κάλεσμα ακύρωσης
πλειστηριασμού. Στην αρχή, έβγαλαν διαταγή απαγόρευσης διέλευσης στον διάδρομο
που οδηγούσε στο γραφείο της εισηγήτριας, με παρουσία δυνάμεων ΜΑΤ εντός του
δικαστικού μεγάρου και αργότερα έκαναν ηλεκτρονικούς τους πλειστηριασμούς.
Βρήκαν τον επενδύτη και (με τις ανάλογες εγγυήσεις) κατάφεραν να το πουλήσουν.
Απ’ την άλλη, στο πέρασμα του χρόνου (11 χρόνια), δεν υπήρξαν άλλα
αντίστοιχα παραδείγματα και δεν δημιουργηθήκαν δομές εντός του χώρου, υπήρξε
κούραση, η εξασθένηση της πρωτοβουλίας αλληλεγγύης η συντηρηκοποίηση
της κοινωνίας (δεν εξαιρούνται οι εργαζόμενοι), συνυπολογίζοντας και την σπορά
του τρόμου, λόγω του ότι δεν καταφέραμε να αποδείξουμε στα δέκα χρόνια
λειτουργίας μας, ότι με αλληλεγγύη μπορούν να λειτουργήσουν εργοστάσια που θα
πολλαπλασίαζαν τους εργαζόμενους και τα εισοδήματα τους, σε σχέση με τα
εργοστάσια που έχουν αφεντικό, καλλιεργήθηκε ο φόβος και η ανασφάλεια.
Καταλήξαμε να συνομιλήσουμε με τον νέο ιδιοκτήτη σε μια διαπραγμάτευση ανούσια και να
υποκύψουμε, υποχωρώντας στο οικόπεδο με αριθμό 60. Όλα αυτά χωρίς να
σημαίνει ότι εγκαταλείπουμε τον αγώνα για διεκδίκηση του συνόλου του χώρου με άλλες
διαδικασίες.
Εμείς οι εργαζόμενοι της “Συνεργατικής Εργαζομένων ΒΙΟ.ΜΕ.” αντάμα με την δομή
της καντίνας “solidaridad” (θεατρική ομάδα εν δυνάμει), τον αλληλέγγυο κόσμο
που συνεχίζει να μας περιβάλει και ότι άλλη δομή μπορεί να δημιουργηθεί στο
μεσοδιάστημα θα δώσουμε αυτόν τον αγώνα μέχρι τέλους!
Παρά τα όσα έγιναν, η προσαρμογή στην παραγωγή είναι γρήγορη, τα αντανακλαστικά
για συνέχιση της λειτουργίας του εργοστασίου και η ανανέωση μέρους των
εργαζομένων, δείχνει ότι το εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ μέσα από την ΣΕ ΒΙΟΜΕ θα
συνεχίσει να λειτουργεί, να παράγει και να κρατάει ζωντανή την ελπίδα και
σε άλλες παραγωγικές δυνάμεις.
Για το ότι εμείς μπορούμε πολύ καλύτερα!
Αγωνιστικά, αλληλέγγυα οι εργαζόμενοι στην ΒΙΟΜΕ
