ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΜΕΤΑ ΜΟΥΣΙΚΗΣ, ΣΤΗ ΒΙΟ.ΜΕ

ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΜΕΤΑ ΜΟΥΣΙΚΗΣ, ΣΤΗ ΒΙΟ.ΜΕ
Παρασκευή 30/06/2017,  ώρα 8 μμ

Άννα Στεφούλη, «Άλλον δεν έχω», εκδόσεις «Ταξιδευτής»,  Αθήνα,  2017

Αγαπητοί φίλοι,

Θα συγκεντρωθούμε στον φιλόξενο χώρο της ΒΙΟ.ΜΕ για να ακούσουμε μερικά αποσπάσματα από το βιβλίο της Άννας Στεφούλη, «Άλλον δεν έχω», των εκδόσεων «Ταξιδευτής».

Η συγγραφή του συγκεκριμένου βιβλίου γεννήθηκε απ’ την ανάγκη της Άννας Στεφούλη να αποτίσει τιμή στη γενιά που, με αγώνες και θυσίες, αντιστάθηκε στο φασισμό, στην τρομοκρατία και στις διώξεις όσων έβαλαν πάνω απ’ τον εαυτό και το ατομικό τους συμφέρον την Ελευθερία, τη Δικαιοσύνη και τη Δημοκρατία.

Επίσης, επειδή σπουδαίοι συνθέτες, τραγουδιστές και ποιητές - συχνά και οι ίδιοι διωκόμενοι με τους ανώνυμους αγωνιστές - συνέθεσαν, τραγούδησαν και έγραψαν εξαιρετική μουσική και ποίηση, τα αποσπάσματα που θα διαβαστούν θα συνοδεύονται από τα πιο σημαδιακά έργα της αντίστοιχης, κάθε φορά, ιστορικής περιόδου. 

Η ηθοποιός Δήμητρα Παπαδημητρίου θα διαβάσει αποσπάσματα από το βιβλίο, ενώ η πολυμελής ορχήστρα «Ό,τι μπορούμε κάνουμε» θα παίξει και θα τραγουδήσει ένα σχετικό τραγούδι.

Η συγγραφέας θα χαρίσει με κλήρωση πέντε (5) αντίτυπα του βιβλίου της. 

Στο τέλος οι μουσικοί θα παίξουν και θα τραγουδήσουν, μαζί τους κι εμείς, τραγούδια της δικής τους επιλογής

Με τη σειρά ακούγονται τα κείμενα και τα τραγούδια:

Πρόσφυγες απ’ το Κατιρλί της Προποντίδας

«Στ’ το ’πα και στο ξαναλέω», παραδοσιακό από το Κατιρλί

Μέρες του ’36 στη Σαλονίκη

«Μέρα Μαγιού μού μίσεψες». Από το έργο «Επιτάφιος». Ποίηση Γιάννης Ρίτσος, μουσική Μίκης Θεοδωράκης

Κατοχή

«Δεν θέλω να μου κλείσετε τα μάτια». Από το έργο «Καταχνιά». Ποίηση Κώστας Βίρβος, μουσική Χρήστος Λεοντής

Αντάρτικο

«Στ’ άρματα στ’ άρματα», στίχοι Νίκος Καρβούνης, μουσική Άκης Σμυρναίος

Εξορία

«Θάλασσες μας ζώνουν». Από το έργο «Της Εξορίας». Ποίηση και μουσική Μίκης Θεοδωράκης

Δικτατορία

«Το σφαγείο». Από το έργο «Τα τραγούδια του Αντρέα». Ποίηση και μουσική Μίκης Θεοδωράκης

Άννα Στεφούλη, «Άλλον δεν έχω», εκδόσεις «Ταξιδευτής»,  Αθήνα,  2017

Γέροντας πια, στα ενενήντα πέντε, ο Ανέστης αναθυμάται, αναπολεί τη ζωή του  απ’ το Κατιρλί της Προποντίδας μέχρι το Χρυσό Σερρών, απ’ τη Θεσσαλονίκη και τα Πιέρια, μέχρι τη Μακρόνησο, την Αθήνα και το Καστελόριζο.

Γεννημένος το 1915 του έλαχε να ζήσει όλες τις τραγικές, ιστορικές στιγμές της χώρας μας. Στην τοιχογραφία της ζωής του Ανέστη απεικονίζονται η αυθαιρεσία της Εξουσίας και της άρχουσας τάξης, η Κατοχή- με την εξαθλίωση του κόσμου και την ερήμωση του τόπου-, το Αντάρτικο και οι μάχες εναντίον του φασίστα κατακτητή, η εξορία, η δικτατορία και τα βασανιστήρια στη Μπουμπουλίνας. Οδηγός του, σ’ όλες αυτές τις καταστάσεις, η δέσμευση κι ο αγώνας για τη Δημοκρατία και την Ελευθερία.

Απ’ την άλλη πλευρά, ο Ανέστης αγάπησε, πόνεσε πολύ τους ανθρώπους που συνάντησε, χαράχτηκαν βαθιά μέσα του για πάντα. Η Μαρικούλα, αγαπημένη γυναίκα ολόκληρης ζωής, τα παιδιά τους, οι συμμαχητές, οι σύντροφοι και φίλοι-αδερφοί, όλοι πλάσματα τόσο μοναδικά, τόσο ανεπανάληπτα που, για το καθένα τους χωριστά και για όλα μαζί, θα ίσχυε το Άλλον δεν έχω.

 

Βιβλία διατίθενται από το συνεργατικό βιβλιοπωλείο «Ακυβέρνητες Πολιτείες»

Ας μη μιλάμε άλλο για την αλληλεγγύη, ας τη ζήσουμε...

Ας μη μιλάμε άλλο για την αλληλεγγύη, ας τη ζήσουμε...

            Συνειδητοποιούμε καθημερινά ότι το πανεπιστήμιο, ενώ θα έπρεπε να αποτελεί πεδίο διαλόγου, ανταλλαγής ιδεών και συνδιαμόρφωσης δράσεων και παρεμβάσεων, στην ουσία περιορίζει, καταπιέζει και ακυρώνει τα ίδια του τα μέλη. Το κυρίαρχο επιστημονικό παράδειγμα μας καθιστά κοινωνούς μιας λογικής που στο επίκεντρό της βρίσκεται πάντα το άτομο -με ό,τι αυτό συνεπάγεται- υπονομεύοντας το συλλογικό, οδηγώντας σε ένα φαύλο κύκλο προσδοκιών-ματαίωσης. Γινόμαστε μάρτυρες της αποδυνάμωσης του φοιτητικού κινήματος με την αδράνεια να εξαπλώνεται τόσο στα ενδοπανεπιστημιακά ζητήματα, όσο και στις ευρύτερες κοινωνικές εξελίξεις. Ο φοιτητής, περιθωριοποιημένος στην ίδια του την κοινότητα, εξαναγκάζεται σε υπακοή και αδυναμία λήψης αποφάσεων, ακριβώς όπως ο εργαζόμενος στο νεοφιλελεύθερο σύστημα, χάνοντας έτσι κάθε δικαίωμα επιλογής και ελευθερίας.

            Μέσα σε μια τέτοια γενικευμένη αίσθηση απογοήτευσης και παραίτησης, υπάρχουν εγχειρήματα αυτοοργάνωσης που έχουν καταφέρει να ξεφύγουν από την καταδίκη τους ως ουτοπικά και να σπάσουν το φράγμα των συμβιβασμών που επιβάλλονται «από τα πάνω». Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτοδιαχείρισης και οριζόντιας ιεραρχίας αποτελεί το εγχείρημα των εργαζομένων της ΒΙΟ.ΜΕ. (Βιομηχανική Μεταλλευτική). Μένοντας απλήρωτοι από τον Μάιο του 2011 και σε επίσχεση εργασίας, με το εργοστάσιο εγκαταλελειμμένο από τη διοίκηση, αποφασίζουν να μην αφεθούν στη βέβαιη και μακροχρόνια ανεργία, αλλά να αγωνιστούν και να πάρουν το εργοστάσιο στα χέρια τους τον Ιανουάριο του 2013, δημιουργώντας έναν εργατικό συνεταιρισμό φυσικών και οικολογικών καθαριστικών προϊόντων με την άμεση διάθεσή τους. Το σχέδιο που προτάθηκε  από τους εργαζόμενους της ΒΙΟ.ΜΕ. βρήκε στήριξη από ανθρώπους που θέλησαν να συμβάλουν στον αγώνα τους, δημιουργώντας  την Ανοιχτή Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στη Θεσσαλονίκη και στη συνέχεια με πρωτοβουλίες σε πολλές πόλεις της χώρας, από το καλοκαίρι του 2012 αγωνίζονται να μεταφέρουν το μήνυμα της ΒΙΟ.ΜΕ. σε όλη την κοινωνία. Η λειτουργία Εργατικού Ιατρείου στον χώρο του εργοστασίου από εργαζόμενους και αλληλέγγυους υγειονομικούς και μη, η συγκέντρωση προμηθειών για πρόσφυγες και μετανάστες, και η διεξαγωγή δεκάδων εκδηλώσεων και δραστηριοτήτων (ομιλίες, συναυλίες, θεατρικά, ομάδες αυτομόρφωσης, λειτουργία δανειστικής βιβλιοθήκης κ.α.) αποτελούν παραδείγματα άμεσης σύνδεσης με την κοινότητα ενάντια σε κάθε μορφή ρατσισμού και περιθωριοποίησης.  Μετατρέποντας τον αποκλεισμό σε δικαίωμα στη διαφορετικότητα, το εγχείρημα της ΒΙΟ.ΜΕ. αποτελεί ένα πολύμορφο κίνημα δράσης διεκδικώντας τόσο τα εργασιακά δικαιώματα όσο και το δικαίωμα της υγείας, αλλά και της κοινωνίας για όλους.

            Οι φοιτητές και οι φοιτήτριες μπορεί να αντιλαμβάνονται ανάλογες πρωτοβουλίες, ως κάτι έξω από αυτούς, κι αυτό αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του καπιταλισμού, που θέλει τον άνθρωπο κατακερματισμένο και απλό παρατηρητή της ίδιας του της ζωής.  Η πρωτοβουλία των εργαζομένων της ΒΙΟ.ΜΕ., ως ένα καθαρό παράδειγμα αυτοδιαχείρισης και άμεσης δημοκρατίας στην εργασία και τη ζωή, μπορεί να αποτελέσει έμπνευση υπέρ των αγώνων για τον επαναπροσδιορισμό της ταυτότητας μέσα από συλλογικές διαδικασίες.

            Με αφορμή την τρέχουσα κατάσταση, κατά την οποία το εργοστάσιο της ΒΙΟ.ΜΕ.  απειλείται με πλειστηριασμό, θέτοντας σε άμεσο κίνδυνο το εγχείρημα συνολικά, ομάδα μεταπτυχιακών φοιτητριών της Κοινωνικής Ψυχολογίας & Ψυχοκοινωνικών Παρεμβάσεων, που στηρίζει τον αγώνα της αυτοδιαχειριζόμενης ΒΙΟ.ΜΕ., επιθυμεί και προγραμματίζει την οργάνωση δράσεων στο ΑΠΘ από τη νέα ακαδημαϊκή χρονιά. Στο πλαίσιο αυτό καλούμε τα μέλη της φοιτητικής κοινότητας, καθώς και ομάδες, σχήματα και συλλόγους που υπάρχουν και δρουν μέσα σε αυτήν να συμπράξουμε όλοι μαζί στον σχεδιασμό, την οργάνωση και την υλοποίηση δράσεων αλληλεγγύης.

Προσκαλούμε κάθε αλληλέγγυο και αλληλέγγυα:

- Στη συνέλευση της Ανοιχτής Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης και Στήριξης της ΒΙΟ.ΜΕ., κάθε Τετάρτη στις 19:00 μ.μ. στο Μικρόπολις (Βενιζέλου & Βασ. Ηρακλείου 18).

biom-metal.blogspot.gr/

Η αλληλεγγύη στη ΒΙΟ.ΜΕ. μας βρίσκει όλους άμεσα ενδιαφερόμενους να προκαλέσουμε μαζί τις ρωγμές του κυρίαρχου και να σπάσουμε την παράλυση της παθητικότητας.

Ομάδα μεταπτυχιακών φοιτητών Κοινωνικής Ψυχολογίας και Ψυχοκοινωνικών Παρεμβάσεων ΑΠΘ για την Αλληλεγγύη στον αγώνα της ΒΙΟ.ΜΕ.