Πέμπτη μέρα συναντήσεων με τις ανακτημένες επιχειρήσεις της Αργεντινής

Η αυτό-οργανωμένη κυριακάτικη ανοιχτή αγορά ήταν ο πιο όμορφος προορισμός στη μέχρι τώρα πορεία μας. Ένα μέρος γεμάτο χρώματα, αρώματα και χαμογελαστούς ανθρώπους.  Η πραμάτεια τους παραδοσιακά χρήσιμα και καλωπιστικά αντικείμενα, βιβλία.

Η ανοιχτή αγορά  EL ADOQUIN ξεκίνησε την δεκαετία του 2000 μετά την μεγάλη κρίση του 2001 που γέμισε η χωρά με ανέργους. Η αυτοδιαχειριζόμενη αγορά έδωσε πολλές μάχες ενάντια στην αστυνομία για να μπορέσει να σταθεροποιηθεί στην γειτονιά. Σε ανάμνηση εκείνης της περιόδου ο τοίχος στον οποίο ξεκινάει η αγορά ονομάζεται «Τοίχος της ανεξαρτησίας».

Πριν 3 χρόνια η λαική αυτοοργανωμένη κοπερατίβα των μικροπωλητών αποφάσισε να επιχειρήσει να επεκταθεί ακόμη βοριότερα καταλαμβάνοντας συνολικά μια έκταση 4 τετραγώνων.  Ακολούθησε μια λυσσαλέα επίθεση της αστυνομίας που αντιμετωπίστηκε όμως με επιτυχία από τους γείτονες και την γενική ομοσπονδία των μικροπωλητων. Η ημέρα που εκδιώχθηκε η αστυνομία γιορτάζεται από τους εργαζόμενους ως η Day-D.

Η γενικη συνομοσπονδϊα των μικροπωλητων CTEP εχει καταφερει να ιδρυσει πανω από 20 διαφορετικούς χώρους σε όλο το Μπουένος Άιρες όπου τα μέλη της παράγουν τα προιόντα της αγοράς που δουλεύει κάθε Κυριακή.

Αργότερα κατευθυνθήκαμε στο πρώτο εστιατόριο που ανακτήθηκε στο Μπουένος Άιρες. Το Ale-Ale οδηγήθηκε στο κλείσιμο από το ιδιοκτήτη του παρότι ήταν ένα ονομαστό και πολύ γνωστό εστιατόριο με πολύ πελατεία. Σκοπός της εργοδοσίας ήταν να απολυθούν οι παλαιότεροι εργαζόμενοι και να προσληφθούν νέοι, χωρίς συλλογικές συμβάσεις και ελαστικα εργαζόμενοι. Οι 40 εργάτες του εστιατορίου τότε ξεκίνησαν έναν σπουδαίο αγώνα όπου για δύο μήνες περίπου κοιμόντουσαν και ζούσαν μέσα στο εστιατόριο. Για μετά από το αρχικό δίμηνο κατόρθωσαν να επανεκκινήσουν την λειτουργία του εστιατορίου με μεγάλη επιτυχία. Όμως ο αγώνας τους είχε την ιδιομορφία να γίνεται με την ιδιοκτησία της επιχείρησης και του οικήματος που στεγαζότανε να είναι ακριβώς οι ίδιοι άνθρωποι. Έτσι αναγκαστηκαν να μετακομίσουν αφού πήραν μαζί τους περίπου το 60% του εξοπλισμού. Όπως μας εξήγησαν οι ίδιοι, σήμερα, 5 χρόνια μετά η κολλεκτίβα τους έχει 50 μελη και τα μελλοντικά τους σχέδια περιλαμβάνουν την χρηματοδότηση και ενός δεύτερου κολλεκτιβιστικού εστιατορίου με νέους συναδέλφους.

Η ημέρα μας έκλεισε μια μια εγκάρδια και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συζήτηση με συναδελφο  εργαζόμενο της κοοπερατίβας TRADO από την Γουαδαλαχάρα του Μεξικό. Το εργοστάσιο ελαστικών Τράδο πέρασε από πολλά χέρια και ιδιοκτήτες μέχρι να το αγοράσει η γερμανική πολυεθνική Continental. Πριν περίπου 7 χρόνια η εταιρεία αποφάσισε να κλείσει το εργοστάσιο. Το πολύ δυναμικό σωματείο των εργαζομένων όμως αντέδρασε. Οι εργάτες έφτιαξαν οδοφράγματα γύρω γύρω από το εργοστάσιο και για 3 χρόνια κι έναν μήνα φιλούσαν το εργοστάσιο έτσι ώστε να μην μπορέσει η εργοδοσία να μετακινήσει τα μηχανήματα. Στον μακρόχρονο αυτόν αγώνα από τους 900 περίπου εργαζόμενους έμειναν σταθεροί οι 580. Σήμερα το εργοστάσιο επαναλειτουργεί κατά 50% στην ιδιοκτησία της κολλεκτίβας των εργατών και κατά 50% στα χέρια μιας ιδιωτικής εταιρειας. Η σύμβαση μετάξυ αυτών των δύο μερών όμως προβλέπει τον πλήρη εργατικό ελεγχο της επιχειρησης. Οι εργάτες έχουν καταφέρει να υπερπολλαπλασιάσουν τον αριθμό τους και σήμερα είναι 1370 ενώ παράγουν 20.000 λάστιχα τη μέρα σε αντίθεση με την εποχή που λειτουργούσαν με αφεντικά όπου παρήγαν 13.000 λάστιχα τη μέρα.